Waarom verandering soms zo afschuwelijk moeilijk kan zijn...

Er hangt iets in de lucht deze week. Heel wat gesprekken die ik had deze week gingen over angst. In de levens van heel wat schone mensen rondom mij (in mijn dagelijkse leven en online) hangt er verandering in de lucht.

Het is niet zomaar de sfeer van opwinding en nieuwsgierigheid naar nieuwe dingen. Maar het is de verandering die zich onbeleefd en onmiddellijk opdringt. De verandering waaraan ze niet kunnen ontkomen. De Verandering met een grote V die wanneer ze er later op terugkijken een nieuw kantelpunt zal geweest zijn in hun leven.

Niemand kijkt ernaar uit, naar die verandering. Iedereen voelt de tranen van verlies en verdriet in zijn ogen prikken. Maar niet veranderen maakt hen echt letterlijk ziek. Fysiek en mentaal. Sommigen worden misselijk bij het idee aan wat komen gaat. Maar ook het idee dat ze de volgende dag nog moeten terugkeren naar die partner of die job is ondraaglijk. Die jas past gewoon niet meer. Hoe hard ze de afgelopen maanden nog geprobeerd hebben om zich toch nog in die jas te wurmen. Het lukt niet meer. Het is op.

Zo'n periode van een verandering waaraan je niet kan ontkomen is afschuwelijk

Zelf heb ik zo'n periode meegemaakt wanneer ik trouwplannen maakte met mijn ex-verloofde. Het had zo'n mooie tijd moeten worden, maar het enige wat ik kon doen was overgeven. Mijn hele lijf protesteerde bij het idee dat ik zou moeten trouwen. En die man was fantastisch, echt. Hij was lief, begripvol, grappig, slim... Er waren wel wat dingen in onze relatie die niet helemaal goed gingen, maar die waren eigenlijk niet allemaal zo groot dat ze zouden kunnen verklaren waarom ik het niet kon.

En dus ging ik op zoek naar oplossingen, maandenlang. Misschien lag het aan de plaats waar we woonden en waar ik mee echt niet thuis kon voelen. Misschien kwam het door het feit dat we elkaar te weinig zagen en te hard werkten. Misschien was hij wel te lief. Misschien kwam het doordat ik te weinig verbinding voelde met zijn familie... En dan probeerde ik om aan al die dingen te gaan werken en ze op te lossen.

En toch bleef ik overgeven en was ik doodongelukkig. Elke dag zat ik na mijn werk wenend op de trein naar huis en maakte ik lijstjes met waarom ik wel of niet moest trouwen. Ik kwam er niet uit. Door de stress en paniek viel ik 20 kilo af.

Tot onze trouwdag steeds dichterbij kwam.

Toen kon ik de beslissing niet langer uitstellen. Ik vond het heel moeilijk om aan mezelf of aan mijn verloofde toe te geven dat ik onze relatie echt niet meer zag zitten. Maar ik vond wel de eerlijkheid bij mezelf dat ik binnen twee maanden niet wilde trouwen.

De periode die daarop volgde was absoluut afschuwelijk en het heeft lang geduurd voor ik me weer beter voelde. (Sorry, ik zeg het hier maar gewoon zoals het is. Niet om al je hoop weg te nemen!) Afscheid nemen, een leven achterlaten, de overweldigende schuldgevoelens... dat woog allemaal heel zwaar op me.

En toch heb ik sinds die dag dat ik besliste niet meer getwijfeld of het de juiste beslissing was. En ik heb nooit meer spijt gevoeld. Omdat ik echt niet anders kon dan niet trouwen. Mijn lichaam, mijn ziel en mijn gedachten protesteerden allemaal om me naar een nieuw leven te leiden.

Wat gebeurt er allemaal in zo'n periode van verandering?

Deze tijden gaan altijd gepaard met heel veel angst.

Hoe kan je nu weten of het beter wordt als je weggaat bij je partner of ontslag neemt of...?

Ga je het financieel nog redden?

Wat moet er met je kinderen gebeuren? Hoe verschrikkelijk moet het voor hen zijn om te leven bij gescheiden ouders? Of wanneer je hen financieel niet alles zou kunnen geven omdat je geen stabiel inkomen meer zou hebben?

Hoe weet je dat je niet de grootste fout uit je leven aan het maken bent?

En hoe gaat het nog goed kunnen komen als je al je bruggen opblaast?

Wat gebeurt er als je helemaal alleen komt te staan? Dat ga je toch nooit aankunnen?

Wat gaan de mensen rond je wel niet denken van jou? Dit kan je toch niet maken?

Hoe weet je welke beslissing je moet nemen?

Dat is het moeilijke. Je weet nooit op voorhand welke beslissing de juiste is.

Zo'n grote beslissingen als je vaste job opgeven, een relatie beëindigen, een verloving verbreken, verhuizen naar een ver land... zijn zo groots dat je nooit op voorhand de impact van de beslissing kan inschatten.

Weet je nog dat ik ooit schreef over je ego? Je ego is jouw beschermingsmechanisme. Het zijn de gedachten in je hoofd die je aanraden om vooral geen nieuwe spannende stappen te zetten. Jouw ego wil dat jij het liefst gewoon blijft waar je bent, want daar ben je veilig.

Jouw Ziel klinkt meestal heel zachtjes. Maar op deze belangrijke kantelpunten klinkt die veel luider. En ook je lichaam en al je emoties doen hun best om je te laten zien welke weg beter bij jou zou passen. (Zo'n moment noemen ze in de spirituele wereld een 'tower' moment, je kan dit zeker al eens googelen!)

Maar het is heel moeilijk om te weten wat nu de keuze van je Ziel is of welke gedachten veroorzaakt worden door je ego.

Zeker wanneer je zo angstig bent en in paniek bent over wat er nu gaat gebeuren in je leven wordt het bijna onmogelijk om helder te denken.

Wat kan je doen om zo'n periode te overleven?

Zo'n beslissing is heel groot om in één keer te nemen. Soms helpt het om van moment naar moment te leven. Welke kleine stap voelt op dat moment eerlijk en juist? Welke kleine stap kan je zetten waarvan je zeker weet dat die al wel juist is?

Ik geef even een voorbeeld. Stel, je voelt dat je niet meer terug kan naar je vorige werk. Je begrijpt niet goed waarom, want je had fijne collega's en veel werkzekerheid. En toch krijg je elke keer wanneer je naar je werk ging barstende hoofdpijn. Je functioneert niet meer hoe je wil, je bent geïrriteerd, ook thuis ben je nog een schim van jezelf... Maar dan komen al die angsten zoals ik hierboven beschreef naar boven...

Het zou kunnen helpen om dan al die angsten te proberen analyseren.

Ben je angstig dat een nieuwe job wel beter bij je zou passen en durf je niet te springen? Bekijk dan of je vrijwillig of als stage een paar dagen in een nieuwe setting zou kunnen meedraaien.

Raak je verlamd door de angst dat je financieel niet zou kunnen overleven?

Maak dan een stappenplan van hoeveel maanden je wil overbruggen, hoeveel geld je daarvoor nodig hebt en hoe je dat zou kunnen sparen of verdienen voor je een volgende stap zet. En zet die eerste kleine stap. Dag voor dag.

Probeer je niet schuldig te voelen of gefaald in je leven...

Ik weet dat het makkelijker klinkt dan dat is, maar er is echt helemaal niets mis met authentiek en eerlijk met jezelf te willen leven.

Misschien worden er sommige mensen boos op je, of zijn er mensen in je omgeving die je heel erg teleurstelt... Of misschien maak je het je kinderen door een scheiding wel even echt heel moeilijk...

Maar probeer dan steeds te bedenken:

Zou jij willen dat een partner uit plichtsgevoel bij jou blijft, terwijl hij in zijn hart liever niet meer bij je zou zijn?

Welk voorbeeld wil jij zelf aan je kinderen geven? Kan jij een goede moeder of vader zijn wanneer de spanning thuis te snijden is?

Weet dat je dit niet alleen hoeft te doen

Je kent misschien wel iemand die ooit ook zo'n hartverscheurende keuze moest maken. Misschien kan je met hem of haar praten en luisteren naar hoe zij dit hebben gedaan?

Er zijn ook echt duizenden coaches of therapeuten in ons land. Praat met iemand met wie je voelt dat het klikt, iemand die je kan vertrouwen. Je verhaal kunnen doen aan iemand die helemaal objectief is, kan zo helpend zijn. Want bijna iedereen in je omgeving wordt beïnvloed door jouw beslissing en in hun advies zal je altijd hun voorkeur of mening horen... Terwijl je tijdens een gesprek met een coach of therapeut veel gemakkelijker tot de essentie kan komen van wat er in jou leeft. En wat jouw Ziel je probeert te vertellen...

Wat kan je beter niet doen als je zo'n periode wil overleven?

Wanneer ik schrijf dat je elke dag best stap voor stap kleine beslissingen kan nemen, bedoel ik zeker niet dat je elke dag van mening moet veranderen.

Ik bedoel dat je alleen kleine stapjes zet die eerlijk zijn en in lijn zijn met wat je diep vanbinnen echt wil.

Ik bedoel niet dat je elke dag naar je angst moet luisteren en stappen moet zetten die gebaseerd zijn op die angst.

Wanneer je twijfelt of je nog wel in je relatie wil blijven, dan helpt het niet om de ene dag afstand te nemen van je partner en hem of haar af te wijzen en de andere dag (wanneer je overvallen wordt door je schuldgevoelens) weer te doen alsof er niets aan de hand is.

Op die momenten dat je overvallen wordt door je angst, is het belangrijk om zelf in de eerste plaats te erkennen dat dit angst is die je voelt en die je doet twijfelen. Vervolgens is het belangrijk om dan die angst onder ogen te zien. Waar ben je precies zo bang voor? Waarom zou dat zo erg zijn?

En praat erover, met je partner, met iemand die je vertrouwt, met een therapeut...

Beslissingen uitstellen en blijven twijfelen is zo ongezond. In de eerste plaats is het natuurlijk ongezond voor jezelf, maar ook voor degenen die bij je beslissing betrokken zijn (je kinderen, je partner...) is deze periode hartverscheurend. Zo'n periode langer laten duren dan nodig, is echt het ergste wat je dan kan doen.

En natuurlijk heb je soms even ademruimte nodig en moet je even weg kunnen uit de zwaarte en heb je niet altijd zin om zware gesprekken te voeren. Maar wanneer je hier ook eerlijk en authentiek over kan zijn, dan kom je veel gemakkelijker tot de beslissing die zich aan je opdringt.

Want pas wanneer je die beslissing hebt kunnen en durven nemen, wat die beslissing dan ook is, dan pas kan je echt rust vinden.

Ga jij nu ook door zo'n moeilijke tijd?

Dan stuur ik je heel veel liefde en veel moed om deze zware periode door te komen.

En weet dat je dit niet alleen hoeft te doen.

(Boek eventueel een Mini Boost om je even op weg te laten helpen met je gedachten. Het kost je slechts vijf euro. Echt.)

En weet dat het goedkomt. Echt. Beloofd.

veel liefs,

Hanne